Recent Posts

Most Used Categories

Category: Poetry

You are Here :
Poetry

March 12 – Martin Luther, the Doctor by Mikołaj Rej

The Lord in heaven counts one day as thousand years
And waits a long time before showing His powers,
But here His holy patience lasted much too long,
As among true gossips His glory barely shone.
At last His holy might couldn’t suffer it longer
And He inspired a man who thought in like manner:
Martin from Wittenberg, a virtuous doctor,
Who brought into the light of day His famed splendor.

Translated by Michael J. Mikoś

martin-luther

Pan z nieba za jeden dzień tysiąc lat szacuje,
   A długo, niż możność swą, czeka, okazuje,
Aleć tu i cirpliwość długo święta była,
   Iż się tak w szczyrych plotkach jego chwała ćmiła.
Aż nie mogła wycirpieć możność święta jego
   I pobudził człowieka według zdania swego,
Marcina z Witemberku, doktora zacnego,
   Który wyniósł na światło sławną chwałę jego

Poetry

March 11 – A Man by Hieronim Morsztyn

He is not a man who strives for a soldier’s pay,
Nor who stains his hands with blood a fool to repay.
Not he who has ample courage and great power,
Nor he for whom life is not worth living longer.
Not he who tears ropes and breaks an iron horseshoe
In his hands, not the one who can twist and wrench too
A steel nail or can stop a mill wheel in its gate
Or who can break up with his forehead an oak plate.
Not the one who breaks with his head somebody’s door,
Nor he who gulps down several gallons or more.
Not the one who manages with luck his duels,
Nor in whose heart no fear of enemy dwells.
Not he whose arm is stronger or can withstand blows,
Not he who can endure considerable woes.
But the one who bore bravely Fortune’s punishment
Or disappointments and who never underwent
Any change at all in good days or in distress,
Him I call a man and thank for his manliness.

Translated by Michael J. Mikoś

Nie to mąż, który żołdem rycerskim się bawi,
Nie to, który nad błaznem pomstą ręce skrwawi.
Nie to, który dość serca ma i wielkość siły,
Ani też to, któremu i żywot niemiły.
Nie to, który postronki targa i podkowy
Żelazne w ręku łamie, nie to, kto stalowy
Gwóźdź kręci albo młyńskie zastanawia koło,
Albo talerz dębowy rozbija o czoło.
Nie to, który swą głową cudze drzwi wybija,
Ani ten, który garców kilka duszkiem pija,
Nie to, który szczęśliwie pojedynki stroi,
A nieprzyjaciela się żadnego nie boi.
Nie to, który duż w ręku albo na raz trwały,
Nie to, który szwank może wytrzymać niemały.
Ale ten, który mężnie Fortuny skaranie
Albo frasunku znosił, a żadnej odmianie
Tak w złym, jako i w dobrym nie podległ, takiego
Mężem zowie i dank mu daję męstwa jego.

Poetry

March 10 – Untitled by Bolesław Leśmian

Were I to meet you again for the first time,
But in a different orchard, in a different wood—”
Perhaps for us the trees would sigh differently,
Extended into infinity under a misty hood…

Perhaps among the furrowed green you’d reach your hands
For other flowers, trembling as they were birds—”
Perhaps from your undiscerning, unknowing lips
Would fall some other words—”some other words…

Perhaps into a cascade of flaming roses
The sun would force our souls to burst for good,
Were I to meet you again for the first time,
But in a different orchard, in a different wood…

Translation by Leo Yankevich.

Gdybym spotkał ciebie znowu pierwszy raz,
Ale w innym sadzie, w innym lesie –
Może by inaczej zaszumiał nam las,
Wydłużony mgłami na bezkresie…

Może innych kwiatów wśród zieleni bruzd
Jęłyby się dłonie, dreszczem czynne –
Może by upadły z niedomyślnych ust
Jakieś inne słowa – jakieś inne…

Może by i słońce zniewoliło nas
Do spłonięcia duchem w róż kaskadzie,
Gdybym spotkał ciebie znowu pierwszy raz,
Ale w innym lesie, w innym sadzie…

Poetry

March 9 – The Cemetery by Bolesław Leśmian

He reached the graveyard, – grass, death, oblivion,-
He who had noticed how the world goes on.
It must have been a graveyard for dead ships.
He heard shrouds snarl under the wind’s whips
Yet quietness unravelled from the grass.
He let his silence into that silence pass.
And shaped from air a cross among the birds
While the first tombstone let him read these words

“I did not die by chance but through the will
Of winds that found in me an easy kill.
They promised me safe anchor in my death,
Death in that anchorage : now they break faith.
The winds persist, and shipwreck underground.
New fears, not those I lost with life, resound.
Though slack with nothingness my buried forms
Are still judged worth their steerage through those storms.
Who blows the wind that makes my mainsails pout?
Why is a ship, once started, always out ?
I can say only that, without life, this hull
Plods sleeplessly, and misery bakes the skull.
For more than plain endurance none can pray,
But pray for me to Mary, traveller, pray.”

He plucked some leaves and gave them to the air,
Then knelt, and three times prayed that formal prayer.

Translated by Jerzy Peterkiewicz and Burns Singer

graveyard

Wędrowiec, na istnienie spojrzawszy – z ukosa.
Wszedł na cmentarz: śmierć, trawa, niepamięć i rosa.
Był to cmentarz Okrętów. Pod ziemią wrzał głucho
Trzepot żagli, pośmiertną gnanych zawieruchą.
Wędrowiec czuł, jak wieczność z traw się wykojarza.
I ciszę swą do ciszy dodając cmentarza.
Przeżegnał to, co bliżej: pszczół kilka, dwa krzaki
I na pierwszym grobowcu czytał – napis taki:

“Zginąłem nie na ślepo, bo z woli wichury –
I wierzyłem, że odtąd nie zginę raz wtóry.
Że znajdę przystań w śmierci a śmierć w tej przystani.
Ale śmierć mię zawiodła! Umarłem nie dla niej!
Trwa nadal wiatr przeciwny i groza rozbicia.
I lęk, i niewiadomość, i wszystko prócz życia!
Szczątki moje podziemne, choć je nicość nuży,
Jeszcze godne są steru i warte są burzy,
Nikt nie wie, gdzie ten wicher, który żagle wzdyma?
Kto raz w podróż wyruszył – już się nie zatrzyma.
Znam tę głąb, gdzie się Okręt mocuje nieżywy.
Snu – nie ma! Wieczność – czuwa! Trup nie jest szczęśliwy!
Za wytrwałość mych żagli, które śmierć rozwija.
Przechodniu, odmów – proszę – trzy Zdrowaś Maryja!”

Wędrowiec dla nikogo zerwał liście świeże
I ukląkł, by żądane odmówić pacierze.

Poetry

March 8 – Untitled by Halina Poświatowska

I want to write about you
With your name to prop the crooked fence
The frozen cherry tree
About your lips
To form curved stanzas
About your lashes to lie that they are dark
I want
To weave my fingers through your hair
Find a nook in your throat
Where with a muffled whisper
The heart defies the lips
I want
To mix your name with stars
With blood
To be inside you
Not to be with you
To vanish
Like a raindrop soaked into night

Translation is unattributed

script

chcę pisać o tobie
twoim imieniem wesprzeć skrzywiony płot
zmarzłą czereśnię
o twoich ustach
składać strofy wygięte
o twoich rzęsach kłamać że ciemne
chcę
wplątać palce w twoje włosy
znaleźć wgłębienie w szyi
gdzie stłumionym szeptem
serce zaprzecza ustom
chcę
twoje imię z gwiazdami zmieszać
z krwią
być w tobie
nie być z tobą
zniknąć
jak kropla deszczu którą wchłonęła noc.

Poetry

March 7 – Motion by Ewa Lipska

I never figured
that a bird would call me up
and say
that we fly across this world together.

And though I without wings
and he without a human face
we both read motion.

The text of being.

Translation by Margret Grebowicz from Janus Head

fly_away

Nie przypuszczałam
że zadzwoni do mnie ptak
i powie
że fruwamy razem na tym świecie.

I chociaż ja bez skrzydeł
a on bez ludzkiej twarzy
czytamy wspólnie ruch.

Lekturę istnienia.

Poetry

March 6 – A Dialogue of the Soul with the Mother, Part 1 from the Bitter Lamentations

“I, the mother grieving sorely,
Overcome with grief and worry
Feel the piercing sword of pain;
feel the piercing sword of pain.”

Why, O Mary, why, dear Mother,
Is your heart thus, made to suffer?
Why do you so deeply grieve;
why do you so deeply grieve?

“Do not ask! I faint with sorrow;
My speech halts, I fear the morrow,
And my heart is overcome;
and my heart is overcome.”

Tell me, tell me, blessed Mary,
Visage pale with grief and worry,
Why your tears so bitter flow;
why your tears so bitter flow?

“I see there my heart’s beloved,
My own Son there in the garden,
Covered with a sweat of blood;
covered with a sweat of blood.”

Mother, source of love unceasing,
Let me share your anguished weeping.
May I weep with you this day;
may I weep with you this day!

Translation by the National United Choirs of the Polish National Catholic Church, Music Commission

[audio:https://www.konicki.com/wp-content/uploads/2009/03/05-gorzkie-ac2bbale-i-rozmowa-duszy-z-matkac285-bolesnac285.mp3]

“Ach! Ja Matka tak żałosna!
Boleść mnie ściska nieznośna.
Miecz me serce przenika;
Miecz me serce przenika.”

Czemuś, Matko ukochana,
Ciężko na sercu stroskana?
Czemu wszystka truchlejesz;
Czemu wszystka truchlejesz?

“Co mię pytasz? Wszystkam w mdłości,
Mówić nie mogę z żałości,
Krew mi serce zalewa;
Krew mi serce zalewa.”

Powiedz mi, o Panno moja,
Czemu blednieje twarz Twoja?
Czemu gorzkie łzy lejesz;
Czemu gorzkie łzy lejesz?

“Widzę, że Syn ukochany
W Ogrójcu cały zalany
Potu krwawym potokiem;
Potu krwawym potokiem.”

O Matko, źródło miłości,
Niech czuję gwałt Twej żałości!
Dozwól mi z sobą płakać;
Dozwól mi z sobą płakać.

Poetry

March 5 – Why Soldiers Die by Vytautas BloŁ¾Ä—

some die painfully like the setting sun
others burn
like falling stars
or tracer bullets

some die
with the names of towns
on their lips
raising freedom’s flag
others die like dogs
on foreign soil
rotting in bombcrater graves

some die
so others may live

others die killing

soldiers
soldiers
soldiers

my heart marches
with some guns to battle
my lips blow out the fire of others

my tears wet the ground
where so many soldiers lie
the ground that echoes
the guns’ hoarse salute

the soldiers march to die
with tears in their cartridge belts
with tears in their cartridge belts
they march to conquer death

Translated by Jonas Zdanys

soldiers-marching

Poetry

March 4 – She cried that night, but not for him to hear by Stanisław Barańczak

She cried that night, but not for him to hear.
In fact her crying wasn’t why he woke.
It was some other sound; that much was clear.

And this half-waking shame. No trace of tears
all day, and still at night she works to choke
the sobs; she cries, but not for him to hear.

And all those other nights: she lay so near
but he had only caught the breeze’s joke,
the branch that tapped the roof. That much was clear.

The outside dark revolved in its own sphere:
no wind, no window pane, no creaking oak
had said: “She’s crying, not for you to hear.”

Untouchable are those tangibly dear,
so close, they’re closed, too far to reach and stroke
a quaking shoulder-blade. This much is clear.

And he did not reach out — for shame, for fear
of spoiling the tears’ tenderness that spoke:
“Go back to sleep. What woke you isn’t here.
It was the wind outside, indifferent, clear.”

Translated by Stanisław Barańczak and Clare Cavanagh

Tears

Płakała w nocy, ale nie jej płacz go zbudził.
Nie był płaczem dla niego, chociaż mógł być o nim.
To był wiatr, dygot szyby, obce sprawom ludzi.

I półprzytomny wstyd, że ona tak się trudzi,
to, co tłumione czyniąc podwójnie tłumionym
przez to, że w nocy płacze. Nie jej płacz go zbudził:

ile więc było wcześniej nocy, gdy nie zwrócił
uwagi – gdy skrzyp drewna, trzepiąca o komin
gałąź, wiatr, dygot szyby związek z prawdą ludzi

negowały staranniej: ich szmer gasł, nim wrzucił
do skrzynki bezsenności rzeczowy anonim:
“Płakała w nocy, chociaż nie jej płacz cię zbudził”?

Na wyciągnięcie ręki – ci dotkliwie drudzy,
niedotykalnie drodzy ze swoim “Śpij, pomiń
snem tę wilgoć poduszki, nocne prawo ludzi”.

I nie wyciągnął ręki. Zakłóciłby, zbrudził
toporniejszą tkliwością jej tkliwość: “Zapomnij.
Płakałam w nocy, ale nie mój płacz cię zbudził,
To był wiatr, dygot szyby, obce sprawom ludzi.”

Poetry

March 3 – Lament of our Lady under the Cross by Anon.

Hear me, my dears, this bleeding head
I want to lament before you turn;
listen to this affliction that
Befell me on Good Friday.

Pity me, all of you, old and young,
The feast of blood will be my song.
I had a single son,
It is for him I weep.

A poor woman, I was rudely confused
when I saw my birthright in bitter blood.
Dreadful the moment and bloody the hour
When I saw the infidel foe
beat and torment my beloved son.

Oh, son, sweet and singled-out,
share your pain with your mother
I carried you near my heart, dear son.
I served you faithfully.
Speak to your mother. Console my great grief
now that you leave me and all my hopes.

Small boy, if you were only lower
I could give you a little help.
Your head hangs crooked: I would support it,
your dear blood flows; I would wipe it off.
And now you ask for a drink and a drink I would give you,
but I cannot reach your holy body.

Oh, angel Gabriel
Where is that range of joy
you promised me would never change?
You said: “Virgin, you are filled with love,”
but now I am full of a great grief.
My body has rotted inside me and my bones moulder.

Oh, all you wistful mothers, implore God
that such a sight may never visit your children,
not this which I, poor woman, now witness,
not this which happens to my dearest son,
who suffers pain and yet is guiltless.

I have no other, I shall have no other one,
only you, stretched on the cross, whom I call my son.

Translated by Jerzy Peterkiewicz and Burns Singer

Jan van Eyck - Christ on the cross between Mary and John

Posłuchajcie, bracia miła,
Kcęć wam skorżyć krwawą głowę;
Usłyszycie moj zamętek,
Jen mi się zstał w Wielki Piątek.

Pożałuj mię, stary, młody,
Boć mi przyszły krwawe gody;
Jednegociem Syna miała
I tegociem ożalała.

Zamęt ciężki dostał się mie, ubogiej żenie,
Widzęć rozkrwawione me miłe narodzenie;
Ciężka moja chwila, krwawa godzina,
Widzęć niewiernego Żydowina,
Iż on bije, męczy mego miłego Syna.

Synku miły i wybrany,
Rozdziel z matką swoją rany;
A wszakom cię, Synku miły, w swem sercu nosiła,
A takież tobie wiernie służyła.
Przemow k matce, bych się ucieszyła,
Bo już jidziesz ode mnie, moja nadzieja miła.

Synku, bych cię nisko miała,
Niecoć bych ci wspomagała;
Twoja głowka krzywo wisa, tęć bych ja podparła;
Krew po tobie płynie, tęć bych ja utarła;
Picia wołasz, piciać bych ci dała,
Ale nie lza dosiąc twego świętego ciała.

O anjele Gabryjele,
Gdzie jest ono twe wesele,
Cożeś mi go obiecował tako barzo wiele,
A rzekęcy: “Panno, pełna jeś miłości!”
A ja pełna smutku i żałości.
Sprochniało we mnie ciało i moje wszytki kości.

Proścież Boga, wy miłe i żądne maciory,
By wam nad dziatkami nie były takie to pozory,
Jele ja nieboga ninie dziś zeźrzała
Nad swym, nad miłym Synem krasnym,
Iż on cirpi męki nie będąc w żadnej winie.

Nie mam ani będę mieć jinego,
Jedno ciebie, Synu, na krzyżu rozbitego.

All Right Reserved © 2005 - 2023