He reached the graveyard, – grass, death, oblivion,-
He who had noticed how the world goes on.
It must have been a graveyard for dead ships.
He heard shrouds snarl under the wind’s whips
Yet quietness unravelled from the grass.
He let his silence into that silence pass.
And shaped from air a cross among the birds
While the first tombstone let him read these words

“I did not die by chance but through the will
Of winds that found in me an easy kill.
They promised me safe anchor in my death,
Death in that anchorage : now they break faith.
The winds persist, and shipwreck underground.
New fears, not those I lost with life, resound.
Though slack with nothingness my buried forms
Are still judged worth their steerage through those storms.
Who blows the wind that makes my mainsails pout?
Why is a ship, once started, always out ?
I can say only that, without life, this hull
Plods sleeplessly, and misery bakes the skull.
For more than plain endurance none can pray,
But pray for me to Mary, traveller, pray.”

He plucked some leaves and gave them to the air,
Then knelt, and three times prayed that formal prayer.

Translated by Jerzy Peterkiewicz and Burns Singer

Wędrowiec, na istnienie spojrzawszy – z ukosa.
Wszedł na cmentarz: śmierć, trawa, niepamięć i rosa.
Był to cmentarz Okrętów. Pod ziemią wrzał głucho
Trzepot żagli, pośmiertną gnanych zawieruchą.
Wędrowiec czuł, jak wieczność z traw się wykojarza.
I ciszę swą do ciszy dodając cmentarza.
Przeżegnał to, co bliżej: pszczół kilka, dwa krzaki
I na pierwszym grobowcu czytał – napis taki:

“Zginąłem nie na ślepo, bo z woli wichury –
I wierzyłem, że odtąd nie zginę raz wtóry.
Że znajdę przystań w śmierci a śmierć w tej przystani.
Ale śmierć mię zawiodła! Umarłem nie dla niej!
Trwa nadal wiatr przeciwny i groza rozbicia.
I lęk, i niewiadomość, i wszystko prócz życia!
Szczątki moje podziemne, choć je nicość nuży,
Jeszcze godne są steru i warte są burzy,
Nikt nie wie, gdzie ten wicher, który żagle wzdyma?
Kto raz w podróż wyruszył – już się nie zatrzyma.
Znam tę głąb, gdzie się Okręt mocuje nieżywy.
Snu – nie ma! Wieczność – czuwa! Trup nie jest szczęśliwy!
Za wytrwałość mych żagli, które śmierć rozwija.
Przechodniu, odmów – proszę – trzy Zdrowaś Maryja!”

Wędrowiec dla nikogo zerwał liście świeże
I ukląkł, by żądane odmówić pacierze.