What is this nature’s delightful display
Which with a graceful step sets out to dance?
Who is this goddess that began to play
And charm the world with her fine appearance?

People draw around, all of them wide-eyed,
Seeing the wonders of beauty and charm,
While Cupid, sighing silently aside,
Tightens his strings, unable to do harm.

Of beautiful figure, quick as a doe,
Her eyes like the dawn, lips of ruby red,
She is running along the swift wind’s flow,
She captures each heart that passes ahead.

From here her fine legs can barely be spied
And only at times they’re touching the ground,
All her limbs at play in harmony glide
And Zephyr frolics with soft robes around.

Zephyr who himself is deserving spite,
For all his desires met with full success,
Can see the places hidden out of sight,
Kissing her lips in a gentle caress.

When during a turn to some small extent
Her light apron or skirt will get askew,
The greedy eye will suffer a torment
In its attempt to spy at least a shoe.

Your glory, Graces, is truly in vain,
When you amaze Olympus with your dance,
For our Kossowska can well entertain
Mortals of this world in their existence.

To paint with skill the picture truly grand
Of beauty and charm of her countenance,
I pass the pen into Krasicki’s hand,
Leave the brush for Smuglewicz’s talents.

But in doing so, I feel a great fear;
Before this work is brought to conclusion,
I have to give an early warning here:
Beware the destiny of Pygmalion.

Translated by Michal J. Mikos

Cóż to za lube natury dzieło
Wdzięcznym się zrywa w tany podskokiem?
Cóż to za bóstwo igrać zaczęło
I świat czarownym bawi widokiem?

Lud się zgromadza, cały w zdumieniu,
Widząc piękności i wdzięków dziwy,
Kupid, wzdychając z dala w milczeniu,
Próżnie zaostrza swoje cięciwy.

Śliczna z postaci, żywa jak łania,
Oczki jak zorza, usta w rubinie,
Z rączym się wiatrem w tańcu ugania.
Chwyta za serce, kto się nawinie.

Nóżki się ledwo widzieć pozwolą
I tylko czasem tykają ziemi,
Wszystkie w niej członki razem swawolą,
A zefir igra z szaty wiotkiemi.

Zefir, który sam godzień zazdrości,
Bo wszystkie jego chęci spełnione,
Najtajemniejsze widzi skrytości,
Całując zawsze usta pieszczone.

Gdy się na zwrocie nieco zawinie
Lotny fartuszek albo spódniczka,
Ledwo z chciwości oko nie zginie,
Żeby obaczyć chociaż trzewiczka.

Daremna chluba, Gracyje, wasza,
Że Olimp swymi pląsy dziwicie,
Ta to na ziemi Kossowska nasza
Umie śmiertelnych zabawić życie.

Do malowania widoku tego,
Jaka jest kształtność i wdzięk oblicza,
Pióro zostawiam dla Krasickiego,
Pędzel malarski dla Szmuglewicza.

Lecz to im zdając, słuszną mam trwogę,
I ta robota nim jest skończona,
Uczynić muszę wczesną przestrogę:
Bójcie sią losu Pigmalijona!