So the fences crack and break
When they crowd festive for their soul’s sake.
The priest in church shouts and shrieks,
The churchyard barrel crackles and leaks.
Someone shakes a wicker basket;
Another a drum, a pipe or a casket;
While the third cranes his neck up
To shout to the cantor or drain his cup.
And they count eggs-the hens shriek
On the altar-the pigs squeak.
And truly indulgences came our way
After we’d squeaked our brains away.
And yet King David did the same
When, on his harp, he praised God’s name.
They go away believing twice
That they have gained by sacrifice.
And certainly their throats are filled.
If that’s reward they should be thrilled.
Few of them remain alive
Till hours for evening prayers arrive.
By vesper time there’s many a neck
Ploughs the ground on a long trek.
They carry him to the fence by the head.
“Indulgences were too much,” it is said.

Translated by Jerzy Peterkiewicz and Burns Singer

Bo się już więc tam łomi chrust,
Kiedy się zejdą na odpust.
Ksiądz w kościele woła, wrzeszczy,
Na cmyntarzu beczka trzeszczy;
Jeden potrząsa kobiałką,
Drugi bębnem a piszczałką,
Trzeci, wyciągając szyję,
Woła: “Do kantora piję!”;
Kury wrzeszczą, świnie kwiczą,
Na ołtarzu jajca liczą.
Wieręśmy odpust zyskali,
Iżechmy się napiskali.
Inak też tak Dawid czynił,
Zawżdy z arfą Boga chwalił.
Także idą precz z tą wiarą,
Iż wygrali tą ofiarą.
Razem też odpłatę znają:
Pełną szyję nalewają.
A rzadki z onej odpłaty,
Aby doczekał komplaty.
Bo więc drugi na nieszporze
Dawno ziemię szyją porze.
Wloką go za łeb do chrustu:
Nie mógł przechować odpustu.

The Lord in heaven counts one day as thousand years
And waits a long time before showing His powers,
But here His holy patience lasted much too long,
As among true gossips His glory barely shone.
At last His holy might couldn’t suffer it longer
And He inspired a man who thought in like manner:
Martin from Wittenberg, a virtuous doctor,
Who brought into the light of day His famed splendor.

Translated by Michael J. Mikoś

Pan z nieba za jeden dzień tysiąc lat szacuje,
   A długo, niż możność swą, czeka, okazuje,
Aleć tu i cirpliwość długo święta była,
   Iż się tak w szczyrych plotkach jego chwała ćmiła.
Aż nie mogła wycirpieć możność święta jego
   I pobudził człowieka według zdania swego,
Marcina z Witemberku, doktora zacnego,
   Który wyniósł na światło sławną chwałę jego