Ceres put under sickle each grain head,
And letting her light blond hair freely spread,
She ties the sheaves in the fertile meadows,
Setting the stacks in the fields in long rows.
Like an eager host of black ants in file,
That chose their place and a safe isle,
Carry on their backs for their tribe the goods,
From forest stump or clearing in the woods:
So the legions of industrious reapers,
Though it is very hot, wipe their foreheads;
Some put down with a cheer thick manes of hay,
Which a hooked sickle at once clears away;
Others, whose wheat sheaves sear in rays of sun,
Carry them quickly to the rack wagon;
Soon with the loud whip it rolls to the barn,
Until the night wraps the fields in black yarn.

Translated by Michael J. Mikoś

Już Ceres pod sierp osądziła kłosy,
A sama białe rozczesawszy, włosy,
Po żyznych niwach wiąże w okrąg snopy,
Szykując w polach długim rzędem kopy.
A jako pilny czarnych poczet mrówek,
Obrawszy gdzie plac i raźny ostrówek.
Na plecach korzyść do gromady niesie.
Bądź w boru pod pniem, bądź pod karczem w lesie:
Tak pracowitych żeńców ufce wkoło,
Choć to w gorący skwar, otarszy czoło,
Z pokrzykiem jedni miąższe kładą grzywy.
Które od ręku uprząta sierp krzywy:
Drudzy, gdzie promień dogrzał w snopach zbożu,
Noszą a prędko do drabnego wozu;
I głośny z nim wnet bicz do stodół jedzie,
Aż płaszczem wronym noc pola obwiedzie.

Young M.

O Death! why dost thou whet thy scythe anew?

Death.

To cut the flower that blithely drinks the dew.

Young M.

Why wilt thou cut it now so ruthlessly,
Nor wait awhile its perfect charm to see?

Death.

Such early flowers most fragrant are and sweet,
To me most grateful for my chaplet meet.

Young M.

Know’st thou the sickle reaps but ripened grain?

Death.

After the storm green herbage on the plain
Is likewise leveled.

Young M.

Not magnanimous
Is it to fell a tender blossom thus.

Death.

It were transgression did I leave the one
That God has called for; nay, it must be done.

Young M.

The pangs of death youth can but ill endure.

Death.

But the more innocent youth is, and pure,
Swift as the arrow flying to the mark
Will it be wafted up beyond the dark.

Young M.

But I have scarce begun to pay the debt
Unto my parents for their kindness yet,
Because my years have been so very few;
Let me remaining love and serve them too,
Nor leave them in their sorrow mourning me.

Death.

That is not much for them,—” but as for thee,
Thou wilt the better reach them through thy love
When in God’s presence thou shalt kneel above
With hands uplifted in unceasing prayer
Before the throne, and ask for them His care,
That they may close their eyes in peace at last,
Untroubled by the shadows I cast.

Young M.

If so, O Death! I put away my fear,
My hope grows stronger and my sight more clear.

Death.

Then I will pause no more,—” to Paradise
This stroke shall send thee! thus the body dies,
But the pure soul with living faith astir
Is wafted heavenward, there to minister.

Translation from Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition by Paul Soboleski

PANNA.

Kędy tę bystrą gotujesz kosę?

ŚMIERĆ.

Gdzie twój dopiero kwiat pije rosę.

PANNA.

Młodo jej potniesz i nie na dobie.

ŚMIERĆ.

Taki nawdzięczniej wonieje w grobie.

PANNA.

Sierp aż kłos biały na zagon kładzie.

ŚMIERĆ.

Dość i zielonych leży po gradzie.

PANNA.

Nie męstwo dobyć na dziecię broni!

ŚMIERĆ.

Przestępstwo żywić, kogo Bóg goni!

PANNA.

Subtelne jeszcze do rany kości.

ŚMIERĆ.

Ale z nich żartki duch w niewinności,
Jako z cięciwy strzała,
dobieży Pałaców górnych i złotej wieży!

PANNA

Jeszczem rodzicom nie usłużyła,
Bom ledwie pięć lat z niemi przeżyła:
Niech wżdy im dalej wdzięczną się stawię,
Niżli je w gorzkim żalu zostawię!

ŚMIERĆ

Namniej im po tem; ale tam w niebie,
Pożytek wieczny odniosą z ciebie;
Kiedy w zielonej przyklękniesz skroni,
Ściągając za nie obiedwie dłoni,
Uprzejmie żebrząc przed jasnym tronem,
Że ten wiek zawrą szczęśliwych zgonem.

PANNA

Jeśli tak, już się ciebie nie boję.

ŚMIERĆ

A ja też żądzą poślę tam twoję! —
Pociągnie kosą, ciałko wtem mdleje,
A duch wykrzyka pełen nadzieje.