At last the winter reigns,
Nature is held in frosty chains,
And the white grass-plots
Glisten with diamond dots,
As if to amuse children.
But then, we can’t so easily be beguiled,
Since unlike in the spring summer and autumn,
By growth of green forgotten,
Life to death seems reconciled.

We begin to complain of the present,
And only the Past we call pleasant —
We prate,
And ruminate;
Our senses we can scarce employ,
Like hours the moments slowly ebb;
And like a spider from its web,
From stuff of flimsy make,
Which any little wind may break,
We draw our joy!

We exist only by a fear
Lest something should break —
We know not which course to steer,
Uncertain which road to take.

Where are we to live? what does await?
Thus by the eternal decree,
Man’s stay on earth does terminate;
In life’s fourth goes he.
And in his journey woe betide
Who to the realms of endless bliss
Has not pure conscience
For a guide!

From “Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition” by Paul Soboleski.

Nakoniec nadchodzi zima
Co naturę w więzach trzyma,
Co przeszłości kwiaty niszczy,
Kiedy po śnieżnej murawie
Jakby dzieciom ku zabawie
Diamentami zabłyszczy.
Wtedy już nas nic nie mami.
Bo z wiosny, z lata, z jesieni
Nic się nam już nic zieleni;
A śmierć przed nami.
Już się na obecność żalim,
Zbiegłe tylko czasy chwalim,
Tylko gwarzym,
Tylko marzym.
Zaledwie wiemy że czujem,
Chwile liczym na godziny
I jak pająk z pajęczyny,
Z nader wiotkiego przędziwa
Które lada wietrzyk zrywa,
Pociechy snujem.
Już tylko istniem przez trwogę:
Że nie wiemy, że nie znamy
W jaka się drogę
Puszczamy.
Gdzie żyć będziem?… co nas czeka?…
Tak z przedwiecznego wyroku
Kończy sie pobyt człowieka
W czwartej porze jego roku.
Ach biada komu w podróży
W kraje szczęścia wiekuiste,
Za przewodnika nie służy
Sumienie czyste!

In autumn,
Less bright the fields of green become —
Leaves grow sere, and fall here and thither,
And with them our hopes begin to wither.
No longer gaily do we sing;
And tears at times bedim the eye.
Still later — ‘though the sun shines high,
And upon its rays at times
Sends a breath of balmy climes;
That breath reminds us of the spring,
But ah, it is no more the same thing!
The memory of those vanished days
Whispers: “We ne’er will come again!”
This thought a poignant torture has:
No longer we do soar and sweep,
But oft, alas! in silence weep.
But even that season chimes
With pleasantness at times.
It is a sort of “talking matters over,”
The Past, and what future time does cover;
Chatting with friends, prospects and aims,
This or that, the heart most dearly claims.

From “Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition” by Paul Soboleski.

W jesieni
Coraz się mniej nam zieleni.
Liść żółknie, pada, więdnieje;
Więdną i nasze nadzieje.
Już mniej bujamy i skaczem;
Niekiedy nawet zapłaczem.
Po niej, chociaż słońce błyska,
I czasem przez swe promienie
Wypuści łagodne tchnienie
Przypominające wiosnę;
Nie sąto już dni radosne;
Bo ta pamięć nas uciska,
Że do niej nigdy nie wrócim.
Więc nie latamy nie skaczem
Tylko sie dręczym lub smucim
I co raz częściej zapłaczem.
Ale nawet i ta pora
Częstokroć przyjemną bywa.
Jestto pogadanka tkliwa,
Wpośród szarego wieczora
Z doświadczonym przyjacielem,
O tem co serc naszych celem.

In summer, too, it still is pleasant.
With beams divine,
When the bloom is most bountiful,
The moon does shine —
Far o’er.
We soar —
But not so fleet
During the heat:
Begin we then the shade to prize,
Within whose depths experience lies.

From “Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition” by Paul Soboleski.

Jeszcze wesoło i w lecie:
Bo przecudnie
W pełnym rozwinięte kwiecie,
Świeci nam nasze południe.
Więc bujamy,
Więc latamy;
Lecz już pomału
W czasie upału
Zaczynamy szukać cienia,
Pod którym wiek doświadczenia.

As by eternal decree,
Four seasons in the year there be,
So has a man —
Four seasons in life’s span.

In the spring,
Fearless and rejoicing —
We bask in youth’s glad beam;
Our eagle souls are like the birds:
We sing, we soar, we fly,
Ever loftier and more high —
And in this joyful career,
Sweeping through life on rapid wing,
At errors of our sires we sneer —
But into the same traps we spring!
For youth has many a trap and net,
Crags and lures its path beset.

From “Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition” by Paul Soboleski.

Z przedodwiecznego wyroku,
Jak są cztery pory w roku,
Tak w człowieku
Cztery życia jego wieku.

W wiośnie
Śmiało i radośnie
Błyszczącą młodością świecim,
Ptaszeczków bierzem naturę,
Śpiewamy, bujamy, lecim
Co raz wyżej, wyżej w górę.
Wśród tych roskosznych zapędów
Rozpuszczając wartkie skrzydła,
Gdy się śmiejem z ojców błędów,
W też same wpadamy sidła.
Bo na młodość pełno siatek,
Pełno ponęt pełno klatek.