Recent Posts

Most Used Categories

Category: Poetry

You are Here :
Poetry

January 23 – The Intelligentsia by Konstanty Ildefons Gałczyński

We always run away, from town to town,
we–intellectuals:
small and shivering, a ribe without a tribe,
a class of ineffectuals.

From country to country, we shift about with our families:
we each have a gramophone,
millions of us. But it’s no use. Thy keep asking:
“Which country is your own?”

And since we don’t know, we can only weep
oceans of salt oblations.
bemneath fake palms we write artificial letters
and post them in dirty stations.

Translated by Jerzy Peterkiewicz and Burns Singer

intellectuals

Wciąż uciekamy. Z miasta do miasta.
Inteligenci.
Tęskniąca nacja. Ginąca klasa.
Mali zmarznięci.

Milionem rodzin. Z gramofonami.
Z kraju do kraju.
—” Powiedzcie, gdzie jest wasza ojczyzna?
Wciąż nas pytają.

A my nie wiemy; a my płaczemy,
jak woda morska.
Pod sztuczną palmą listy piszemy
na brudnych dworcach.

Poetry

January 21 – Those Who Love by Cyprian Kamil Norwid

A woman, parents, brothers, even God
Can still be loved, but those who love them need
Some physical vestige, shadow: I have none.
Cracow is silent now that its hewn stone
Has lost what tongue it had; no banner of
Mazovian linen has been stained to prove
Art obstinate; the peasant’s houses tilt;
The native ogives of our churches wilt;
Barns are too long; our patron saints are bored
With being statues; partitioned and ignored,
Form, from the fields to steeples, can’t command
One homespun wand or touch one angel’s hand.

Translated by Jerzy Peterkiewicz and Burns Singer

Kto kocha – widzieć chce choć cień postaci,
I tak się kocha Matkę – Ojca – braci –
Kochankę – Boga nawet… więc mi smutno,
Że mazowieckie ani jedno płótno
Nie jest sztandarem sztuce – że ciosowy
W Krakowskiem kamień zapomniał rozmowy –
Że wszystkie chaty chłopskie krzywe – że kościoły
Nie na ogiwie polskim stoją – że stodoły
Za długie – świętych figury patronów
Bez wyrazu – od szczytu wież aż do zagonów
Rozbiorem kraju forma pokrzywdzona woła
O łokieć z trzciny w ręku Pańskiego anioła.

(Actually an excerpt from the verse dialog “Bogomił” in Norwid’s Promethidion)

Poetry

January 20 – Untitled by the Rev. Jan Twardowski

Dogmatists are making noises in Latin
moralists are droning over the little trough of human conscience
apologists are creaking —“ crucified on the cross of faith
preachers are repairing a loudspeaker so as to be heard better

philosophers are grumbling about St Thomas, already filed
with the old yearbooks of saints in the archive of Paradise
martyrs are counting up blows to their faces
the pumpkin of sin has at last fallen on the heads of sticklers
organists are licking sounds —“
believers have split into warring camps

And only in the plain open land
in the breath of a herb —“
on your knees admiring the sky-drifts
can you still find Silence

Translation by Sarah Lawson and Malgorzata Koraszewska

Silence in a field of herbs

Dogmatycy hałasują po łacinie
moraliści brzęczą nad korytkiem ludzkiego sumienia
apologeci skrzypią —“ porozpinani na krzyżu wiary
kaznodzieje reperują głośniki, żeby ich było lepiej słuchać
filozofowie mruczą na świętego Tomasza ustawionego już
ze starymi rocznikami świętych- w archiwum raju
męczennicy liczą na głos uderzenia w twarz
skrupulatom spadła nareszcie na głowę dynia grzechu
organiści oblizują dźwięki-
wierni podzielili się na wojenne obozy
I tylko w szczerym polu
w oddechu zioła —“
na klęczkach podziwiając zaspy nieba
można jeszcze znaleźć Ciszę

Poetry

January 19 – After the holidays by the Rev. Jan Twardowski

Holy days, public holy days
and the days after Christmas
None of which have been forgotten.
I ate pastries, ate cakes,
kissed my aunt’s hand.
I ate at the vigil, ate borsch
and now I am a year older,
after the herring and sardines
in the empty place
where the tree stood.

Translation by Dcn. Jim Konicki

Święta, święta i po świętach
nikt już o nich nie pamięta.
Zjadłem placki, zjadłem babki,
całowałem ciocię w łapki.
Zjadłem wilię, zjadłem barszczyk
i już jestem o rok starszy,
po śledziku i sardynce
w pustym miejscu po choince.

Poetry

January 18 – The Graves of the Harem by Adam Mickiewicz

They sleep well here whom Allah loved and kept
     And treasured in his vineyard fair and fine,
Most lustrous of the Orient pearls that shine,
     Which youth found where the waves of passion swept.
Here, where in peace perpetual they have slept,
     A turban beckons where the roses twine,
A banner flutters out in silken line,
     And sometimes here a Giaour’s name is kept.

Oh! roses of this paradise of old,
     The eyes that loved not Allah saw you not,
Nor arms that prayed not eastward could enfold!
     But now a Christian treads this hallowed spot;
Wise Allah, curse not him who bows his head
     Amid the marble shrines of Allah’s dead!

Translated by Edna Worthley Underwood and provided under a Project Gutenberg license.

Harem in the Khan's palace - Uzbekistan

Tu z winnicy miłości niedojrzałe grona
Wzięto na stół Allaha; tu perełki Wschodu,
Z morza uciech i szczęścia, porwała za młodu
Truna koncha wieczności do mrocznego łona.

Skryła je niepamięci i czasu zasłona,
Nad niemi turban zimny błyszczy śród ogrodu,
Jak buńczuk wojska cieniów, i ledwie u spodu
Zostały dłonią Gaura wyryte imiona.

O wy róże edeńskie! u czystości stoku
Odkwitnęły dni wasze pod wstydu liściami,
Na wieki zatajone niewiernemu oku.

Teraz grób wasz spójrzenie cudzoziemca plami,
Pozwalam mu—”darujesz o wielki Proroku!
On jeden z czudzoziemców poglądał ze łzami.

Poetry

January 17 – Preface to Fables and Parables by Ignacy Krasicki

There was a youth who led a temperate life,
An aged man, devoid of gall and strife,
A rich man, who shared with the poor his grain,
An author, much pleased when others won fame,
A tax man who didn’t steal, a cobbler dry,
A soldier who didn’t brag, a rogue of fight shy;
A public servant who didn’t think of gain,
A poet, too, who checked his fancy’s reign.
Why is it a tale? All this can occur!
True, but I’ll put it in the fables’ corner.

Translated by Michal J. Mikos

Ignacy Krasicki

Był młody, który życie wstrzemięźliwie pędził;
Był stary, który nigdy nie łajał, nie zrzędził;
Był bogacz, który zbiorom potrzebnym udzielał;
Był autor, co się z cudzej sławy rozweselał;
Był celnik, który nie kradł; szewc, który nie pijał;
Żołnierz, co się nie chwalił, łotr, co nie rozbijał;
Był minister rzetelny, o sobie nie myślał;
Był na koniec poeta, co nigdy nie zmyślał.
— A cóż to jest za bajka? Wszystko to być może!
— Prawda, jednakże ja to między bajki włożę.

Poetry

January 16 – American Townland by Fergus O’Farrell

American townland
Snow in Iceland
Russian farmland
And the sword of Islam
The state of new Israel
Remembers Belsen
Now there’s sand for Palestine
And grass for Israel

Won’t you settle down, stop fighting for your gods…
Oh, settle down, stop fighting for your gods.
They can’t hear you now, not with the noise of your guns.

Once were towering steeples
Now there’s a soaring eagle
A crescent moon and a rising sun
Our prayers ascending, but what good will they bring?
If all that’s willin’ is more and more killin’

Won’t you settle down, stop fighting for your gods…
Oh, settle down, stop fighting for your gods.
They can’t hear you now, not with the noise of your guns.

The mountains of Mourne
The county Cork I was born in
This dirty old town
Where the rain’s always fallin’..
Our prayers ascending, but what good will they bring?
When all that’s willin’ is more and more killin’

Lyrics by Fergus O’Farrell. From Interference Ireland and the album: Other Voices: Songs From A Room (Live in Dingle). Live At St. James’ Church, Dingle, Ireland

Poetry

January 15 – Lament VIII by Jan Kochanowski

Thou hast made all the house an empty thing,
Dear Ursula, by this thy vanishing.
Though we are here, ’tis yet a vacant place,
One little soul had filled so great a space.
For thou didst sing thy joyousness to all,
Running through every nook of house and hall.
Thou wouldst not have thy mother grieve, nor let
Thy father with too solemn thinking fret
His head, but thou must kiss them, daughter mine,
And all with that entrancing laugh of thine!
Now on the house has fallen a dumb blight:
Thou wilt not come with archness and delight,
But every corner lodges lurking grief
And all in vain the heart would seek relief.

Translated by Dorothea Prall and provided under a Project Gutenberg license.

Wielkiéś mi uczyniłá pustki w domu moim,
     Moiá droga Orszulo, tym zniknienim swoim.
Pełno nas, á iákoby nikogo nie było:
     Iedną máluczką duszą ták wielé ubyło.
Tyś zá wszytki mówiłá, zá wszytki śpiéwáłá,
     Wszytkiś w domu kąćiki záwżdy pobiegáłá.
Nie dopuśćiłáś nigdy mátce sye frásowáć,
     Ani oycu myśleniem zbytnim głowy psowáć:
To tego, to owégo wdźięcznie obłápiáiąc,
     I onym swym ućiesznym śmiéchem zábawiáiąc.
Teraz wszytko umilkło: szczéré pustki w domu,
     Niémász zábawki, niemász rośmiać sye nikomu:
Z káżdégo kątá żáłość człowieká uymuie,
     A serce swéy poćiechy dármo upátruie.

All Right Reserved © 2005 - 2023