|
New blog post: Daily Digest for November 10th http://bit.ly/3G9Sc0 [deacon_jim]
|
|
|
New blog post: The recurrent PR problem http://bit.ly/2MEjos [deacon_jim]
|
|
|
New blog post: Daily Digest for November 11th http://bit.ly/3Xnli2 [deacon_jim]
|
Once in Poland’s land deep sadness
Filled the people ev’rywhere,
For the Swede with war’s fierce madness
Conquered all and none would spare.In the lindens’ shadows dreary,
Strayed the army’s broken band;
By the camp-fires dumb and weary
Mused the warriors of the land.When a bard with white hair flowing,
Came the shattered ranks among;
Well they knew those accents glowing,
As he touched his lute and sung:Olden themes can tell a story
Charming every heart and ear;
Olden tales of valor’s glory,
Ev’ry patriot loves to hear.Once we stood a lofty tower,
And a shield firm-fixed and strong
To repel the foreign power
Moved to work our people wrong.On the foes of other nations
Fast our Polish arrows poured;
Sang we Freedom’s exultations
And the peace that we adored.Clash of armies fierce contending,
Anguished moans and trumpets swell,
With pursuits wild thunders blending,
Formed the hymns we knew full well.Ev’ning’s light serene and solemn
Sets Petrolia’s fields aglow;
Comes the army’s stately column,
Unappalled to meet the foe.Wagons, caissons, onward sweeping,
Shake the ground with thundrous pace,
Rich the field for Death’s grim reaping,
As the threatening armies face.On one side in spotless glory
Faith’s bright banner fluttered high
O’er brave youths and hetman hoary
For the right prepared to die.Mad with passion’s wild commotion
On the other side arrayed,
Raging like a troubled ocean,
Tartar rabble’s ranks displayed.Sank the sun in blood, as warning
Every one that strife is near;
Carnage dire begins when morning
In the flushed East shall appear.Now the Polish chief, attended
By trained bearer of his shield,
When the first dusk has descended
Mounts resolved to scan the field.Now the foes’ dark camp surveying,
Rides he numbering fires alight,—”
Hears their buzz, their horses’ neighing,
And in thought has caused their flight.Chief restrain thy soaring fancies
Tartars fight with desperate zeal;
Swift and changeful war’s wild chances,
Hark! those sounds raised peal on peal.Tis the Tartars’ rabble forces,
All the camp is now alarmed;
Cries the chief: “Quick! to your horses!”
Chief, —” shield-bearer, —” all are armed.Through the darkness dense prevailing,
Through tumultuous rising sound,
‘Mid the ranks they rush assailing
The fixed rabble that surround.Now the young shield-bearer breaking,
From his youth merged fire and life;
In his arm while still unshaking,
Brave-souled hetman led the strife.Hear they coming in the distance,
Polish warriors! glorious bands!
But too late is their assistance;
Destined they for Tartars’ hands.Youth is taken! —” hetman taken!
‘Mid a savage shout prolonged;
Stubborn Khan with anger shaken
Views the captives he has wronged.With a fierce revenge that never
Boil’d with greater malice, he
Soon decrees the two forever
Shackled foot to foot shall be.To the skies above them shining,
Lifted they their tear-dimmed eyes;
Yet why sing I their repining
Reveries sad and hopeless sighs?He who never had to languish
In fell slavery’s chains can know
All a captive’s bitter anguish,
In the power of ruthless foe.Who in grief vain and despairing,
Has bedewed his food with tears,
‘Midst a savage rabble bearing
Pain untold, long suffering years.For a time in mournful dreaming
Sat the bard, depressed and mute;
With the silent tears down streaming,
Then resumed his song and lute.Soon the hetmah gray is sleeping,
Hushed to rest as ‘mid his own;
But the youth a watch is keeping,
Wrapped in dreams of home alone.Full of grief and pain, no sighing
Or embittered tear relieves;
On the ground beside him lying
He a glittering axe perceives.Trembling, dreaming, thinking, yearning,
Filled with purpose high he stands,
Noble fire within him burning,
Grasps the axe with vigorous hands!On his iron shackles gazing,
Firm, unfaltering aim he takes
At his foot;—”the axe upraising—”
Severed ’tis —” the chief awakes!Cries the youth: thy people need thee,
Slumbering guards the way leave clear.
Conquer Khan, for I have freed thee,
Joyfully I will perish here.Rose the chief,—”the youth confided
To God’s care while tears flowed fast,
Blest him, from the dungeon glided
And the slumbering sentry past.Suddenly the guards awaken!
Find no prisoner but the youth,
To the Khan the news is taken,
Hastened he to prove its truth.Scarce believing what was told him,
In the youth’s bold eyes he gazed,
Doubting though he did behold him,
Strove to read him—”sore amazed.Virtue conquers Hate’s fell power;
Cure the youth —”’tis my command,
Said the Khan,—” and with rich dower
Send him to his native land.Now before the court—”all wearing
Radiant robes of royal sheen,
Comes the youth with grateful bearing,
Walking two famed knights between.With a crutch his form sustaining,
Now the beauteous youth appears,
Wonder in their bosoms reigning,
All the court is moved to tears.Comes the youth deep homage showing
To the king placed on his throne,
Who a famous sword bestowing
Named him knight, while thro’ his ownCircle came the hetman hoary
With a golden foot, and turned
To the youth. ” Distinctive glory,”
Said the king, ” you’ve richly earned.“This your coat-of-arms for wearing,
All in mem’ry of your deeds;
Full of virtue, full of daring.”
Then the martyred youth he leads‘Mid the people’s shouts up pealing
To the blest altar of the Lord;
And before it humbly kneeling,
There he fervently imploredThat success might e’er attend them;
Prays he to the God of heaven
That more heroes he will send them
For their country’s glory given.Then the bard no longer raising
His free song,—”his lute has stilled,
While his eyes are deeply gazing
In the hearts his song has thrilled.
Translation from Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition by Paul Soboleski
Smutnie w Polskiej było ziemi,
Smutne wojsko i lud smutny;
Wszystko siły przygniótł swemi,
Pobił, zajął Szwed okrutny.W długim cieniu drzew lipowych
Spoczywały zbite szyki,
Przy ogniskach obozowych
Stały nieme wojowniki.Gdy w tem siwym strojny włosem,
Którym lekki wiatr powiewał,
Wieszcz się znanym ozwał głosem,
Trącił w lutnię i tak śpiewał:—žMile gadka dawnej treści,
—žBrzmi dla ucha, w serce wpływa;
—žW starych czasów to powieści,
—žStara dzielność się ukrywa.—žBył czas, gdyśmy za przedmurze,
—žZa tarcz ludom, światu stali;
—žBył czas, gdyśmy wschodnie burze
—žPiersią naszą odpierali.—žLasem polskich dzid, narody
—žZasłaniane od podboju,
—žWynucały pieśń swobody,
—žPieśń miłości, pieśń pokoju.—žNaszym hymnem był szczęk broni,
—žTrąb wojennych dzikie dźwięki,
—žWrzawa bitew —“ grzmot pogoni,
—žI rozległe rannych jęki.——žZłoci wieczór łan Podola,
—žCiągną wojska, tabor, wozy,
—žTętnią całe lasy, pola,
—žStoją groźne dwa obozy.—žZ jednej strony sztandar wiary,
—žSiwy hetman, młodzież dziarska,
—žZ drugiej wściekłość, krew, pożary
—žI straszliwa czerń tatarska.—žJutro, jutro z rannym brzaskiem
—žDzień gonitwy, dzień rozprawy,
—žSłońce krwawym zaszło blaskiem,
—žBój to będzie straszny, krwawy!—žLedwie pierwszy mrok zapada,
—žPolski hetman kord przypasze,
—žZ młodym giermkiem na koń siada,
—žI objeżdża czaty nasze.—žJedzie – patrzy w obóz dziczy,
—žSłucha gwaru, rżenia koni,
—žPyta, zważa – ognie liczy,
—žI już w myśli łamie – goni.—žO nie ciesz się wodzu stary,
—žZmienne wojny są koleje,
—žNie tak łatwo to z Tatary;
—žSłuchaj! patrzaj, co się dzieje!—žHura! hura! pędzi horda,
—žNocny napad w obóz leci,
—žGiermek za broń, wódz do korda,
—žNa koń! —“ woła —“ na koń dzieci!—žSpieszą – biegną do swych szyków,
—žW pośród nocnych pędzą cieni;
—žGdy w tem z grzmotem nowych krzyków,
—žZewsząd czernią otoczeni.—žTną i walczą na przebicie,
—žRąbie hetman, giermek łamie;
—žCałą młodość, ogień, życie
—žW wojujące przelał ramię.—žI już słyszą, słyszą z dali,
—žJak nadbiega polska wiara;
—žAle już ich nie ocali,
—žJuż nie wyrwie z rąk Tatara.—žWzięty giermek, hetman wzięty;
—žKrzyczy, huczy motłoch dziki;
—žBucha gniewem Han zacięty,
—žPatrząc na swe niewolniki.—žWre i zemstą ryczy srogą,
—žKaże jednem skuć żelazem
—žNogę giermka z wodza nogą,
—žI tak obu więzić razem.—žSmutnie wzrok ich wzniósł się, zwrócił
—žNa wysokie gwiazd sklepienia;
—žAle na cóżbym wam nucił
—žIch boleści, ich marzenia?—žO kto nigdy pęt nie nosił,
—žKto nie jęczał w wrogów mocy,
—žStrawy swojej łzą nie rosił,
—žNie przetęsknił długich nocy;—žKto w pół-dzikim, podłym tłumie
—žNie wlókł ciężkich lat niedoli;
—žNie, nie pojmie, nie zrozumie,
—žJak jest gorzkim chleb niewoli!—I na chwilę, marząc smutnie,
Wieszcz ucicha…. łzę wylewa,
I znów nagle trąca lutnię,
I tak dalej gra i śpiewa:—žZasnął hetman siwobrody,
—žZasnął jakby między swemi;
—žNie śpi, czuwa giermek młody,
—žDługo o swej duma ziemi.—žI łza tryska mu w źrzenicy,
—žŻal i rozpacz serce tłoczy;
—žGdy w tem nagle w swej ciemnicy
—žZapomniany topór zoczy. –—žPatrzy, duma, drzy i marzy,
—žSerce szczytnym ogniem płonie,
—žWielki w duszy zamiar waży,
—žTopór w obie chwyta dłonie;—žI podnosi rękę śmiałą,
—žMężnie ku swym pętom zwróci,
—žTnie – odcina nogę całą,
—žI hetmana swego cuci.—žWolnyś, rzecze, straż zaspana,
—žUchódź, ocal twą krainę;
—žSpiesz i pobij wojsko Hana,
—žJa z radością tutaj zginę.—žPowstał hetman i wzniósł dłonie,
—žRzewnemi się łzami zalał,
—žŻegnał, Boskiej zdał obronie,
—žŚcisnął, uszedł i ocalał.—žI straż nagle z snu się zrywa,
—žWieść ucieczki wodza szerzy,
—žI sam wreście Han przybywa,
—žI zaledwie oczom wierzy.—žDługo, długo wzrok swój wryty
—žW śmiałych topi mu źrzenicach,
—žStoi jakby gromem zbity,
—žPo dostojnych czyta licach.—žI odpycha wszystkie straże,
—žCnota dzikość zwyciężyła,
—žKaże leczyć, darzyć każe,
—žI do Lachów go odsyła.—žW świetnem dworzan, wodzów gronie
—žSzkarłatnymi szaty odzian,
—žSiadł król Polski na swym tronie,
—žWdzięczny przed nim stanął młodzian.—žW miejscu nogi prosta kula
—žUjmującą postać wspiera,
—žI dwór cały się rozczula,
—žZ szmerem dziwu nań spoziera.—žI dwaj wiodą go rycerze,
—žKornie przed tron przystępuje;
—žKról z wezgłowia szczerbiec bierze,
—žI rycerzem go pasuje. —“—žGdy w tem z pośród wodzów koła
—žHetman nogę niesie złotą;
—žOto herb twój! —“ król zawoła,
—žWysłużony twoja cnotą.—žI porywa dłoń rycerza,
—žWśród okrzyków ludu wiedzie,
—žI przed ołtarz pański zmierza,
—žI sam klęka z nim na przedzie.—žO blask, chwałę swych orężów,
—žKorne w niebo dłonie wznosi,
—žI o więcej takich mężów
—žDla ojczyzny swojej prosi.—Tu dźwięk lutni mdlał, upadał,
Coraz głuchszem cichła brzmieniem;
A wieszcz w duszach śledził, badał,
Co w nich swojem wzbudził pieniem.
|
New blog post: Daily Digest for November 10th http://bit.ly/3G9Sc0 [deacon_jim]
|
|
|
New blog post: The recurrent PR problem http://bit.ly/2MEjos [deacon_jim]
|
Come, listen youthful warriors, now,
While my sad tale of grief is told;
And let it kindle glory’s glow
While it records the deeds of old.
For I will sing the glorious wreath
Which erst the patriot hero wore
Who nobly died a hero’s death
While crown’d with laurel’d victory o’er.Chmielnicki’s fierce and savage band
Had ravaged our Podolia’s vales;
The cries of mothers fill’d the land,
Wide-echoed round from hills and dales.
Our ploughmen from their fields are torn,
Our maidens shameless slavery prove,
Our shepherds are to exile borne,—”
Not to be exiled from their love.Potocki —” old and hoary —” stood
Proud in felicity and fame,
When the loud shrieks, the cry of blood,
Like soul-disturbing tempests came.
He sigh’d; a stream of tears roll’d down
His venerable cheeks, while thought
Rush’d on the brighter moments gone.
But age had come, and left him —” nought.The will, but not the power, was there.
Down dropp’d the falchion from his grasp.
But see his hero son appear —”
Spring on his steed —” the war-brand clasp.
Why should he waste in ease and sloth
The brightness of his morning star,
When virtue and when valor both
Had charm’d his ear with tales of war?“My son,”—”his eyes with tears were fill’d —”
“Thy country groans! Go, warrior! be
Thy bosom now thy country’s shield,—”
Be worthy of thy sires and me!
Go! —” for thy country live! Be blest
With triumph glorious and renown’d!
So calmly shall I sink to rest
When I have seen thee victory-crown’d.”A fond farewell sent forth his son,
When he had bound him to his breast.
He put the heavy armor on;
The while a golden helmet prest
The raven ringlets of his hair:
Yet ere he sought his warriors he
Saw midst many a maiden fair
His maiden at a balcony.She was a maid of beauty rare —”
The loveliest maid Podolia knew—”
Fair as the morning rose is fair
When blushing and when bathed in dew.
And she was true to love and fame,
And young,—” and pledged her hand and heart
To him whose valiant sword should claim
In battle fray the bravest part.Then drew the ardent hero nigh,
And lowly bent on reverent knee:
“O thou, my heart’s felicity,
All, all life’s sweets I owe to thee!
Now bless me in the field of death,
And smile upon me, struggling there.
My heart’s best blood, my latest breath,
I’ll pour for fame and thee, my fair!”His heart was full —” he spoke no more.
Her eyes were wet —” the maid unbound
The snow-white scarf her bosom wore,
And girt the hero’s shoulders round.
“Go! rescue what is lost! My vow
By this pure pledge shall fail thee never!
Be crown’d with bright affection now,
Be crown’d with bliss, with fame, forever!”Meanwhile the piercing clarions sound,
The dust-clouds o’er the plains arise;
The troops of warriors gather round.
While helms and armor dim the eyes.
The courts, the gates, the lofty walls
A thousand anxious gazers show.
The slow-descending drawbridge falls,
While to the gory fight they go.‘Twas evening. Through a gloomy night
Toward the Yellow Lake they sped.
The morning came, but not in light,—”
‘Twas wrapp’d in clouds opaque and red.
The mighty army of Bogdan
Spread countless o’er the extended land;
The brave Potocki led the van,
To smite the innumerable band.Then dreadful havoc’s reign was spread,
The murd’rous fires of death were there;
Swords cleft the helm and helmed head,
And hissing arrows fill’d the air.
The dauntless chieftain fought,—”he press’d
The foremost on the foe,—”when deep
A deadly arrow pierced his breast;
He fell,—”fell lock’d in endless sleep.Yet victory crown’d our arms. ‘Twas vain;—”
It was no triumph;—”He away,
Courage and joy were turn’d to pain.
They throng’d around him in dismay:
They bathed his wounds; they wash’d the gore
With tears,—”while round the corpse they stand
Then on their shields that corpse they bore,
Their hope—”and of their fatherland.And on a green and woody glade
‘Neath a proud tomb his dust they set;
They hung his armor and his blade,
And that white scarf,—”with blood ’twas wet.
And there through many a day forlorn,
His joy-abandon’d maiden went;
And from the evening to the morn
She pour’d—”she wept—”love’s sad lament.Sleep, noble hero! sweetly sleep
Within this dark and sacred wood;
The silent moon her watch shall keep
Upon thy gravestone’s solitude.
And should some future warrior come,
And the decaying trophies see,
His eye may linger on thy tomb,
And learn to fight and die from thee.
Translation from Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition by Paul Soboleski
1
Słuchajcie, rycerze młodzi,
Żałosnej lutni jęczenie;
Niech w was chęć do sławy rodzi
Dawnego męstwa wspomnienie.
Słuchajcie, jak sławy wieniec,
Walcząc w ojczyzny obronie,
Zyskał odważny młodzieniec
I w szlachetnym poległ zgonie.2
Już Podola żyzne niwy
Chmielnicki hordy zalegał,
Już głos matek przeraźliwy
W smutnych się skałach rozlegał;
Rzuca rolnik pług i rolę,
Wszędzie hoże wiodą branki,
Pasterz woli iść w niewolę,
Niż odstąpić swej kochanki.3
Syt wieku, szczęścia i sławy,
Mikołaj wojsku przewodził:
Gdy jęk ludu i mord krwawy
Do uszu jego dochodził,
Westchnął i twarz mu sędziwą
Łez potok skropił obfity,
Wspomniał na młodość szczęśliwą
I na wiek swój nieużyty.4
A gdy siła chęci zdradza,
Gdy grot z słabej pada dłoni,
Syn ciężką starość nagradza,
Zdolny do konia i broni.
Niechętnie Potocki młody
Dni swoje trawił w pokoju,
Męstwo łączył do urody
I drżał na wspomnienie boju.5
“Synu! – rzekł hetman ze łzami –
“Kraj twój w ciężkiej jest potrzebie:
“Idź, broń go twymi piersiami,
“Bądź godnym przodków i siebie.
“Wiedz, że w każdej życia dobie
“Dla ojczyzny tylko żyjesz;
“Ja szczęśliwy legnę w grobie.
“Gdy się ty chwałą okryjesz.”6
To mówiąc, żegna rycerza,
Czułe mu daje ściśnienie,
Już Stefan zbroję przymierza,
Już czarne włosów pierścienie
Złotym okrywa szyszakiem,
Lecz, nim zbrojny wszedł do szranku,
Między cnych panien orszakiem
Postrzegł swą lubą na ganku.7
Elżbieta młoda i hoża,
Wierna miłości i chwale,
Twarz miała świeższą jak róża,
Usta żywsze nad korale.
Cel życzeń wszystkiej młodzieży,
Temu serce swe oddawa,
Kto do boju pierwszy bieży,
Komu droga miłość, sława.8
Staje rycerz uzbrojony
Przed swej kochanki oblicze.
“Tobiem winien – rzeki wzruszony –
“Życia mojego słodycze;
“Niechaj mi twoje wspomnienie
“Towarzyszy w bitw zapale,
“Niech ostatnie życia tchnienie
“Poświęcę tobie i chwale.”9
Żal przerwał czulą przysięgę,
Głos Elżbiety płacz tamuje;
Zdjawszy z siebie białą wstęgę,
Rycerza nią przepasuje.
“Idź, powróć, cośmy stracili;
“W ten znak miłości przybrany,
“Bogdajbyś był w każdej chwili
“Równie szczęsny jak kochany.”10
Lecz już trąb i kotłów wrzawa
Zgromadza zewsząd rycerze,
Tuman kurzawy powstawa,
Wszędzie hełmy i pancerze,
Dziedziniec, bramy i wieże
Zewsząd okrył lud ciekawy;
Spada most, co zamku strzeże,
Ciągnie wojsko na bój krwawy.11
Nim przyszli pod Żółte Wody,
Ciągnęli spiesznie noc całą;
Słońce w dzień tej zlej przygody
W krwawych obłokach powstało.
Bohdan hufce swe rozłożył,
Jak tylko oko zamierza;
Mnóstwem się Stefan nie trwożył,
Z garstką na tłumy uderza.12
Już wojska zwarły się razem,
Śmierć niosące ognie błyszczą,
Hełm się zgina pod żelazem,
Strzały na powietrzu świszczą.
Lecz gdy wódz nieulękniony
Walczy w tłumie niebezpiecznym,
Strzałą w piersi ugodzony,
Pada, ujęty snem wiecznym.13
Tak pewne naszych zwycięstwo
Zgon wodza młodego zdradza,
W żal ciężki zmienia się męstwo,
Wojsko się wkoło zgromadza.
Łzami skraplają twarz bladą
I, otarłszy ze krwi blizny,
Ciało na tarcze swe kładą,
Nadzieje wojska, ojczyzny.14
Wpośród dąbrowy zielonej
Zwłoki rycerza złożyli
I na wstędze krwią zbroczonej,
Zbroję jego zawiesili;
Tam nieszczęśliwa kochanka,
We łzach pędząc dni nieznośne,
Od wieczora aż do ranka
Rozwodzi skargi miłosne.15
Spoczywaj, rycerzu, mile
Między cichym drzew tych cieniem;
Niech księżyc głuchej mogile
Przyjaznym świeci promieniem.
Jeśli kiedy rycerz mężny
W tej się tu znajdzie krainie,
Spojrzawszy na grób potężny,
Niech, jak ty, walczy i ginie.
The issue of the Roman Church’s handling of PR issues has been discussed on and off over the past few years (see here, here, and here for examples of discussions on the issue).
Take this story from the Buffalo News: Another St. Teresa whistle-blower loses job (also an earlier story here)
The group of issues covered in this article (see below) could have been handled in a much better, much more professional way. As it is, this looks terrible — as in cover up and silencing of witnesses terrible. It may or may not be, and that’s just the problem. Nothing said by the Buffalo Diocese gives any sense of confidence.
Back to my school days. The preeminent public relations victories come from clear, honest, and straightforward dealings with the public and the media. The Tylenol poisoning case is often cited as a best practice. From Effective Crises Management (emphasis mine):
The reason Tylenol reacted so quickly and in such a positive manner to the crisis stems from the company’s mission statement. (Lazare Chicago Sun-Times 2002). On the company’s credo written in the mid-1940’s by Robert Wood Johnson, he stated that the company’s responsibilities were to the consumers and medical professionals using its products, employees, the communities where its people work and live, and its stockholders. Therefore, it was essential to maintain the safety of its publics to maintain the company alive. Johnson & Johnson’s responsibility to its publics first proved to be its most efficient public relations tool. It was the key to the brand’s survival.
Every story is not a crises, but effective management (of your actions and message) in line with your mission statement is essential. Otherwise you leave followers, seekers, and everyone else wondering.
Pastoral assistant was critical of finances
Another whistle-blowing employee who complained to the Catholic Diocese of Buffalo about financial irregularities at St. Teresa of Avila Church in South Buffalo is being removed from her post.
Karen M. Krajewski, pastoral assistant at St. Teresa, confirmed that she was asked to leave by the current pastor, the Rev. James B. Cunningham.
Her dismissal follows the removals in August of the temporary administrator, Monsignor Fred R. Voorhes, and the business manager, Marc J. Pasquale.
Voorhes and Pasquale had urged the diocese to examine financial irregularities and questionable bookkeeping practices at the parish, and after Pasquale took his concerns to the Erie County District Attorney’s Office in August, both men were removed.
District Attorney Frank A. Sedita III has since launched an investigation into parish finances but has declined to comment on the probe.
Krajewski, who concurred with Voorhes and Pasquale, initially was retained on staff as the parish operated under a temporary priest administrator, Monsignor W. Jerome Sullivan. In September, though, she sent a letter critical of the diocese’s actions to Archbishop Pietro Sambi, the pope’s representative in the United States, and to Archbishop Timothy M. Dolan of the Archdiocese of New York.
“I knew it was coming. It’s a new pastor, and he has a new way of doing things and it doesn’t include me,” Krajewski said.
Cunningham, appointed by Bishop Edward U. Kmiec last weekend, told Krajewski he planned to hire a deacon instead. Krajewski was not critical of the new pastor.
“You’ve got to give Father Cunningham some time and some space to figure out what he’s doing,” she said. “He’s an extremely fine man. He’s going to be easy to work with. Many of the people at St. Teresa’s know him. I think he’s going to be good for the parish.”
But when asked if the diocese had a role in her dismissal, Krajewski responded that she didn’t know if the move was Cunningham’s “choice and only his choice.”
Cunningham did not return telephone calls seeking comment.
A diocesan spokesman said he didn’t think there was any connection between Krajewski’s dismissal and the earlier moves by the diocese.
Officials from the chancery weren’t involved in the most recent personnel change, said the spokesman, Kevin A. Keenan.
“We weren’t aware of the decision by the pastor,” Keenan said. “Pastors come in and they oftentimes evaluate their personnel needs and they act accordingly.”
Krajewski, a retired school teacher, is scheduled to work at St. Teresa parish through Wednesday.
In her letter dated Sept. 21, she criticized Kmiec’s decision to dismiss Voorhes and Pasquale, saying the pair had worked tirelessly to turn a difficult merger between St. Teresa and St. John the Evangelist into a success.
“Parishioners ask daily for Msgr. Voorhes (sic) return —” they are hurt, stunned and disgusted with this situation,” Krajewski wrote.
Diocesan officials have maintained that the removals of Voorhes and Pasquale had nothing to do with the complaint to the diocese or the district attorney, although they’ve declined to elaborate, citing personnel issues.
Voorhes also has declined to comment, while Pasquale contends that he was fired for sticking up for parishioners and their pocketbooks.
Voorhes was appointed temporary administrator in the fall of 2008, after the previous pastor, the Rev. James T. Bartnik, suffered a stroke during a meeting in Kmiec’s office.
Bartnik also had asked diocesan officials to examine whether there had been financial irregularities at the Seneca Street parish when it was overseen by a different priest and bookkeeper, the Rev. Robert M. Mock and Dawn M. Lustan.
The questionable practices included missing invoices, shredded documents, missing computer records and unexplained charges on a parish credit card, according to Pasquale and other sources. Mock, who now is an associate dean at Trocaire College, and Lustan, who works for the diocese, referred questions to Keenan.
“Something is amiss,” said Krajewski, who was hired by Voorhes. “I said that when I came in last October. Within a week, I said something’s wrong.”
Krajewski said she notified the diocese’s director of internal audit, Bruce Evert.
“Records just don’t go missing,” she said.
Cunningham informed Krajewski of her dismissal on the same day she completed a two-hour interview with forensic accountant Timothy McPoland, who was hired by the DA’s office to determine if any embezzlement occurred at St. Teresa.
McPoland also interviewed Evert at the parish, Krajewski said.
The appointment of Cunningham has eased tensions at St. Teresa, said Kathy Frawley, a member of the parish council.
On Nov. 1, Cunningham and Voorhes concelebrated at a Mass, which was followed by a reception for Voorhes.
Nonetheless, some parishioners remain concerned about the issues raised by Voorhes, Pasquale and others —” and the diocese’s reaction.
“Really nothing has been resolved. It’s all being investigated and people still have questions,” Frawley said. “(For) a lot of people there’s still that cloud. They feel bad about what happened to Father Voorhes and Marc.”
|
New blog post: Daily Digest for November 9th http://bit.ly/on1Hq [deacon_jim]
|
Maid of Roxolania fair!
By your lips of roses swear,
Why your lyre’s sublimest tone
Sings the graceful Thelegdon?
‘Tis that noblest passion’s praise,
Merits, aye! the noblest lays.
Light of love whose kindling stream
Shines like morning’s dewy beam;
Not so bright the dawn which shakes
Splendent ringlets when she wakes.
Not so rich her lips of red,
When their balmy breath they spread;
Not so glorious is her eye,
Burning in its richest dye;
Not so modest when her face
Shadows all its blushing grace.
Yet if heaven’s thick-scattered light
Seeks to be more pure, more bright,
‘Tis from her their rays they’ll take;
Goddess of the frozen lake,
Genii of the wintry snow,
Warm ye in her beauty’s glow.
Not the immeasurable sea,
Not the tides’ profundity,
Not the ceaseless years that sweep,
Not the murmurs of the deep,
Shall outlive that maiden pure,—”
Shall beyond her fame endure.
Joyous hours again renew,
Songs of praise and rapture, too.
Maid of Roxolania, praise,
Praise the fair one in your lays.
Translation from Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition by Paul Soboleski
Roksolanki ukochane,
Przecz usta wasze różane,
Czemu wasze słodkie strony
Nie brzmią wdzięcznej Telegdony?Godna jest przedniego pienia
Zacność wiecznego płomienia,
By jej serdeczne zapały
Z Jutrzenką równo gorzały.Nie tak zorza z jasnej kosy
Rozpościera świetne włosy,
Nie tak wargi swe szarłatne
Wystawia światu udatne,Jako młoda Telegdona
Pięknym ogniem rozpalona
Od zatajonych płomieni
Oblicze wstydem rumieni.Lampy rozsiane po niebie,
Jeśli ku waszej potrzebie
Światłości więcej mieć chcecie,
Zaraz od niej zdobędziecie.I wy, łaskawe boginie,
Które w północnej krainie
Od przykrych mrozów ziębniecie,
Prędko się u niej zgrzejecie.[…………………………………..
……………………………………]
Ani walne wody, ani
Morskich przepaści otchłani.Nawet lata nieprzeżyte
I marmory twardo ryte,
Choć żadnej skazy nie znają,
Pamiątki jej nie przetrwają.Przetoż, śpiewacy ucieszni,
Zaczynajcie nowe pieśni,
I roksolanki pieszczone,
Ogłaszajcie Telegdonę.
Zephyr! that gently o’er Ukraine art flying,
Go and salute my Maryna for me;
Whisper her tenderly, soothingly sighing
“Lo! he has sent these soft accents to thee!”Why dost thou dwell, my maiden so lonely?
Why dost thou dwell in so gloomy a spot?
Think of the palace of Leopol —” only
Think, my fair maid! though thou visit it not.There in thy tower is a window, where seated
Often thou sheddest a smile on thy swain,
There have my sighs oft an audience entreated;
Maiden, that window invites thee again.Lady! the thought of thy absence has shaded
Even the flow’rets with sorrow and gloom;
All the bright roses and lilies are faded,
And my gay orchard is stripp’d of its bloom.Come, my fair maid, with thy beautiful blushes,
Shine o’er our turrets,—” oh, come for awhile!
Smile on us, lady; oh, smile, though Red Russia’s
Twice-castled towers may deserve not thy smile.Lo! it expects thee, its lions await thee,
Watching like sentinels fix’d on the height:
Sleepless and eager to welcome and greet thee
When thy fair vision shall dawn on their sight.Haste, maiden, haste! scatter blessings around thee,
Laughter and wit are waiting thee here;
Courtesies, feastings and smiles, shall be found thee,
Wanderings and wassails to honor thee, dear!Here we have centered the graces and pleasures;
Come thou, bright lady! inherit them now.
Here Nature pours out her charms and her treasures,
Nothing is wanted, oh, nothing but thou.
Translation from Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition by Paul Soboleski
Wdzięczny Zefirze, lecąc śrzodkiem Ukrainy
Nie zapomnij ode mnie pozdrowić Maryny,
Nie zapomnij łagodnym szeptem twego ducha
Tę piosnkę jej zaśpiewać cichuchno do ucha:“I takeś barzo sobie, moje dziewczę lube,
Umiliła w odległych krajach kąty grube,
Że też do leonowych budynków przezacnych
Bynamniej w sobie tesknic nie czujesz niesmacznych?Izaż nie wiesz, że alkierz z okienkiem przychylnym,
Z któregoś ty strzelała na mię okiem pilnym,
Którym do ciebie moje zalatały chęci,
Ustawicznie się z twojej niebytności smęci?Dla ciebie ogródeczka mego bujne zioła
Frasobliwe nadzwyczaj pomarszczyły czoła,
Do ciebie z lilijami fijołki steskniły,
Drzewa niedonoszone płody poroniły.Hejże, kochana dziewko, pokaż nam swe czoło,
Na którego ozdoby już nie tylko sioło,
Ale i roksolańska stolica dwójgrodna
Zawsze się zapatrować nie zawsze jest godna.Patrzaj, jako cię z chęcią wyglądają wieże,
Jako lew, który miasta z wysokości strzeże,
Upatrując przyjazdu twego, nieuśpiony
Obraca ustawicznie wzrok na wszytkie strony.Pokwapże tedy do nas niezwykłym pośpiechem,
Kędy cię trefne żarty z krotofilnym śmiechem,
Zabawy pokojowe, przechadzki pomierne
I panieńskie czekają kompanije wierne.Tu rozkosz co przedniejsze złożyła swe zbiory,
Tu Cyterea wszytkie przeniosła Amory,
Tu Kupidowie z oczu dziewiczych się snują,
Tu na udatnych wargach strzały swe hecują,Tu się jako do gniazda wszelkich pociech zlata,
Cokolwiek jest lubości uciesznego świata.
Tu wszytko jest, co tylko mają ruskie kraje,
Oprócz, że ciebie samej jednej nie dostaje”.
I saw thee from my casement high,
And watch’d thy speaking countenance;
With silent step thou glidest by,
And didst not cast a hurried glance
Upon my mean abode nor me.Then misery smote me,—” but for heaven
I should have fallen scathed and dead.
I blame thee not,—” thou art forgiven;
I yet may hear thy gentle tread,
When evening shall o’ermantle thee.The evening came,—” then mantling night;
I waited till the full moon tower’d
High in the heaven. My longing sight
Perceived thee not; the damp mists lower’d.
In vain I sought thee anxiously.Didst thou upon some privileged leaf
My name record, and to the wind
Commit it,—” bid it charm my grief,
Bear some sweet influence to my mind
And set me from despairing free?Where are the strains of music now,
The song, the dance, that morn and eve
We heard around my house,—”when low
And sweet thy voice was wont to heave
Soft sighs and gentle thoughts for me ?‘Tis past, ’tis past, and in my heart
Is sorrow, silence in my ear;
The vain world’s wonted smiles depart;
Joy and the springtide of the year,
Fond youth! are scatter’d speedily.Thou hast not said farewell! no sleep
Shall close my mourning eye,—”the night
Is gloomy now. Go, minstrel, weep!
For I shall weep; and sorrow’s blight
That scathes my heart shall visit thee.
Translation from Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition by Paul Soboleski
Widziałam cię z okieneczka, kiedyś przechodził.
Rozumiałam, żeś się ze mną obaczyć godził.
Aleś ty pokoje
I mieszkanie moje
Prędkim minął skokiem,
A na mię, nędznicę,
Twoją niewolnicę,
Aniś rzucił okiem.Żal mię przejął niesłychany, gdym to ujrzała.
Bóg strzegł, martwą zaraz w oknie żem nie została,
Lecz to niebaczeniu
Abo też niechceniu
Twemu przyczytałam;
A wieczornej chwile,
Tusząc sobie mile,
Tylko wyglądałam.Przyszedł wieczór, mrok mnie nocny w okienku zastał;
Trwałam przecie, dokąd księżyc pełny nie nastał.
A ciebie nie było,
Ani cię zoczyło
Oko moje smutne.
Aniś listkiem cisnął
Aniś słówka pisnął,
O serce okrutne!Kędy teraz twe usługi, kędy ukłony?
Kędy lutni słodkobrzmiącej głos upieszczony?
Który bez przestanku
Z zmierzchem do poranku
Słyszećeś mi dawał?
Przy nim winszowania
I ciche wzdychania
Lekuchnoś podawał.Nie masz teraz dawnych zabaw, nie słychać pienia,
Pełne serce tęsknic, uszy pełne milczenia.
Gdzie zwyczajne śmiechy?
Gdzie dawne uciechy?
Niebaczny człowiecze!
Nie wiesz, że pogoda
I godzina młoda
Prędziuchno uciecze.Przeto, żeś mi nie winszował szczęśliwej nocy,
Nie uznały snu miłego biedne me oczy.
Także ty wzajemnie
Łaskawej przeze mnie
Nocy nie zakusisz,
Lecz przykre niespania
I częste wzdychania
Co noc cierpieć musisz.