Zephyr! that gently o’er Ukraine art flying,
Go and salute my Maryna for me;
Whisper her tenderly, soothingly sighing
“Lo! he has sent these soft accents to thee!”

Why dost thou dwell, my maiden so lonely?
Why dost thou dwell in so gloomy a spot?
Think of the palace of Leopol —” only
Think, my fair maid! though thou visit it not.

There in thy tower is a window, where seated
Often thou sheddest a smile on thy swain,
There have my sighs oft an audience entreated;
Maiden, that window invites thee again.

Lady! the thought of thy absence has shaded
Even the flow’rets with sorrow and gloom;
All the bright roses and lilies are faded,
And my gay orchard is stripp’d of its bloom.

Come, my fair maid, with thy beautiful blushes,
Shine o’er our turrets,—” oh, come for awhile!
Smile on us, lady; oh, smile, though Red Russia’s
Twice-castled towers may deserve not thy smile.

Lo! it expects thee, its lions await thee,
Watching like sentinels fix’d on the height:
Sleepless and eager to welcome and greet thee
When thy fair vision shall dawn on their sight.

Haste, maiden, haste! scatter blessings around thee,
Laughter and wit are waiting thee here;
Courtesies, feastings and smiles, shall be found thee,
Wanderings and wassails to honor thee, dear!

Here we have centered the graces and pleasures;
Come thou, bright lady! inherit them now.
Here Nature pours out her charms and her treasures,
Nothing is wanted, oh, nothing but thou.

Translation from Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition by Paul Soboleski

Wdzięczny Zefirze, lecąc śrzodkiem Ukrainy
Nie zapomnij ode mnie pozdrowić Maryny,
Nie zapomnij łagodnym szeptem twego ducha
Tę piosnkę jej zaśpiewać cichuchno do ucha:

“I takeś barzo sobie, moje dziewczę lube,
Umiliła w odległych krajach kąty grube,
Że też do leonowych budynków przezacnych
Bynamniej w sobie tesknic nie czujesz niesmacznych?

Izaż nie wiesz, że alkierz z okienkiem przychylnym,
Z któregoś ty strzelała na mię okiem pilnym,
Którym do ciebie moje zalatały chęci,
Ustawicznie się z twojej niebytności smęci?

Dla ciebie ogródeczka mego bujne zioła
Frasobliwe nadzwyczaj pomarszczyły czoła,
Do ciebie z lilijami fijołki steskniły,
Drzewa niedonoszone płody poroniły.

Hejże, kochana dziewko, pokaż nam swe czoło,
Na którego ozdoby już nie tylko sioło,
Ale i roksolańska stolica dwójgrodna
Zawsze się zapatrować nie zawsze jest godna.

Patrzaj, jako cię z chęcią wyglądają wieże,
Jako lew, który miasta z wysokości strzeże,
Upatrując przyjazdu twego, nieuśpiony
Obraca ustawicznie wzrok na wszytkie strony.

Pokwapże tedy do nas niezwykłym pośpiechem,
Kędy cię trefne żarty z krotofilnym śmiechem,
Zabawy pokojowe, przechadzki pomierne
I panieńskie czekają kompanije wierne.

Tu rozkosz co przedniejsze złożyła swe zbiory,
Tu Cyterea wszytkie przeniosła Amory,
Tu Kupidowie z oczu dziewiczych się snują,
Tu na udatnych wargach strzały swe hecują,

Tu się jako do gniazda wszelkich pociech zlata,
Cokolwiek jest lubości uciesznego świata.
Tu wszytko jest, co tylko mają ruskie kraje,
Oprócz, że ciebie samej jednej nie dostaje”.