In a crowd, in the frost, she stood beneath the wall,
Wrapped in an old russet coat of her husband’s.

A dreary thing in this grizzled red coat,
Later soaked through with tears,
Torn in the back — the back bent from the adversity and toil
Of a wretch, who from the darkness never reaches
Out toward the light
With one single animating hope.

And a grievous thing it is, this coat,
Melancholy, and by itself so mournful,
As though not a rag at all, but a fresh wound
On the body of a nation, bleeding.

Sometime, when the storms and gales blow through
And a century of sunlight wraps itself in azure,
The world will talk of this russet coat
And it will be named in epic folk histories.

And maybe then even we, we ourselves,
Will save this miserable, woolen, torn remnant
Among the national treasures and monuments
–Maybe we ourselves we bathe it in tears.

Translation from Special Sorrows: The Diasporic Imagination of Irish, Polish, and Jewish Immigrants in the United States by Matthew Frye Jacobson

W tłumie na mrozie stanęła, pod ścianą,
Okryta starą, mężowską sukmaną.

Posępna rzecz jest ta siwa siermięga,
Przesiąkła potem i Izami i zdarta
Na zgiętym w pracy i niedoli grzbiecie
Nędzarza, który nigdy z ciemności nie sięga
Do światła żadną ożywczą nadzieją…
I smętna rzecz jest, i zadumy warta,
I sama w sobie taka żałośliwa,
Jakby nie łachman, ale rana żywa
Na narodowym ciele się krwawiąca…
Kiedyś, gdy wichry i burze przewieją
I rozbłękitni się w sobie wiek słońca,

O tej siermiędze mówić będą w świecie

I zwać jej dzieje ludu epopeją…
I może wtedy nawet my, my sami,
Wśród narodowych skarbów i pamiątek

Ten nędzny, zgrzebny, poszarpany szczątek
Chować będziemy – i oblewać łzami!