Sails stripped, snapped the rudder, and the squalls moan,
The crew’s anxious voices, the pumps’ baleful sounds,
The last lines wrestled from the sailors hands;
With blood-red sunset, the last hope is gone.

Triumphant wind howled and on the high wave
Rising in tiers out of abyss deep,
Stepped the genius of death and walked to the ship
Like a broken bastion storming savage knave.

This one is all but dead, the other, his hands wringing,
That one in friend’s arms as they last embraced,
Some praying before death, to chase death away.

Aside, a lonely, silent traveler was thinking:
“Fortunate he, who is weak and dazed,
Who has someone to part with, or knows how to pray!”

Translated by Stefan Golston

Zdarto żagle, ster prysnął, ryk wód, szum zawiei,
Głosy trwożnej gromady, pomp złowieszcze jęki,
Ostatnie liny majtkom wyrwały się z ręki,
Słońce krwawo zachodzi, z nim reszta nadziei.

Wicher z tryumfem zawył. a na mokre góry
Wznoszące się piętrami z morskiego odmętu
Wstąpił genijusz śmierci i szedł do okrętu,
Jak żołnierz szturmujący w połamane mury.

Ci leżą na pół martwi, ów załamał dłonie,
Ten w objęcia przyjaciół żegnając się pada,
Ci modlą się przed śmiercią, aby śmierć odegnać.

Jeden podróżny śledział w milczeniu na stronie
I pomyślił: szczęśliwy, kto siły postrada,
Albo modlić się umie, lub ma z kim się żegnać.