Ius iurandum patri datum usque at hanc diem ita servavi… Hannibal

– Why ride away, Shadow, hands broken on the mail
Sparks of torches playing around your knees -?
The laurel-green sword is spattered with candle tears,
The falcon strains, your horse jerks its foot like a dancer.
– Pennons in the wind blow against each other
Like moving tents of nomad armies in the sky.
Long trumpets shake in sobbing and banners
Bow their wings, which droop from above
Like spear-pierced dragons, lizards and birds…
Like the many ideas you caught with your spear…

Mourning maidens go, some lifting their arms
Filled with scent-sheaves torn apart by the wind;
Some gather into shells tears breaking from the cheek,
Some still seek the road that was built centuries ago…
Others dash against the ground huge pots of clay
Whose clatter in cracking yet adds to the sorrow.

Boys strike hatchets blue against the sky,
Serving lads strike light-rusted shields,
A mighty banner sways amid the smoke, its spear-point
Leaning, as it were, against the arcs of heaven…

They enter and drown in the valley… emerge in the moonlight
Blackening the sky, an icy glare brushes them
And glimmers on blades of spears like as tar unable to fall,
The chant suddenly ceased, then splashed out like a wave…

On – on – till it’s time to roll into the grave:
We shall behold a black chasm lurking beyond the road
(And to cross it humanity will not find a way)
Over the edge we shall spear-thrust your steed
As though with a rusting spur…

And we’ll drag the procession, saddening slumber-seized cities,
Battering gates with urns, whistling on blunted hatchets,
Till the walls of Jericho tumble down like logs,
Swooned hearts revive – nations gather the must from their eyes.. .

On -on –

Translation unattributed.

…Iusiurandum patri datum
usque ad hanc-diem ita servavi…
Annibal

I
Czemu, Cieniu, odjeżdżasz, ręce złamawszy na pancerz,
Przy pochodniach, co skrami grają około twych kolan? –
Miecz wawrzynem zielony i gromnic płakaniem dziś polan;
Rwie się sokół i koń twój podrywa stopę jak tancerz.
– Wieją, wieją proporce i zawiewają na siebie,
Jak namioty ruchome wojsk koczujących po niebie.
Trąby długie we łkaniu aż się zanoszą i znaki
Pokłaniają się z góry opuszczonymi skrzydłami
Jak włóczniami przebite smoki, jaszczury i ptaki…
Jako wiele pomysłów, któreś dościgał włóczniami…

II
Idą panny żałobne: jedne, podnosząc ramiona
Ze snopami wonnymi, które wiatr w górze rozrywa,
Drugie, w konchy zbierając łzę, co się z twarzy odrywa,
Inne, drogi szukając, choć przed wiekami zrobiona…
Inne, tłukąc o ziemię wielkie gliniane naczynia,
Czego klekot w pękaniu jeszcze smętności przyczynia.

III
Chłopcy biją w topory pobłękitniałe od nieba,
W tarcze rude od świateł biją pachołki służebne;
Przeogromna chorągiew, co się wśród dymów koleba,
Włóczni ostrzem o łuki, rzekłbyś, oparta pod-niebne…

IV
Wchodzą w wąwóz i toną… wychodzą w światło księżyca
I czernieją na niebie, a blask ich zimny omusnął,
I po ostrzach, jak gwiazda spaść nie mogąca, przeświÄ‚Ł ca,
Chorał ucichł był nagle i znów jak fala wyplusnął…

V
Dalej – dalej – aż kiedyś stoczyć się przyjdzie do grobu
I czeluście zobaczym czarne, co czyha za drogą,
Które aby przesadzić, Ludzkość nie znajdzie sposobu,
Włócznią twego rumaka zeprzem jak starą ostrogą…

VI
I powleczem korowód, smęcąc ujęte snem grody,
W bramy bijąc urnami, gwizdając w szczerby toporów,
Aż się mury Jerycha porozwalają jak kłody,
Serca zmdlałe ocucą – pleśń z oczu zgarną narody…
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Dalej – dalej – –