From a letter written to America: November, 1859

Across the Ocean’s rolling expanse
I send you a song, as it were a seagull, oh John!…

Its flight will be long to the Land
Of the Free — for it’s now doubtful whether it will arrive…
— Or whether, as a ray from your noble grey hair,
White — on an empty scaffold alights:
That your hangman’s son with child’s hand
May cast stones at the guest seagull.

Then the ropes will tell whether
Your bare neck is unyielding;
Then you will try the ground under your heels,
That you may kick away this debased planet —
And the dirt from beneath your feet, as a frightened reptile
Vanishes —
Then will they utter: “Hanged…” —
They will speak and wonder among themselves, could this be a lie?

Then, before they place the hat on your face,
That America, having recognized her son,
Will not shout at her twelve stars:
“Extinguish the feigned fires of my crown,
Night falls — a black night with the face of a Negro!”

Then, before Kosciuszko’s phantom and Washington’s
Quake — accept the beginning of the song, oh John…
For while the song matures, sometimes a man will die,
But before the song dies, a nation will first arise.

Translated by Walter Whipple

Z listu pisanego do Ameryki w 1859, listopada

Przez Oceanu ruchome płaszczyzny
Pieśń Ci, jak mewę, posyłam, o! Janie…

Ta lecieć długo będzie do ojczyzny
Wolnych – bo wątpi już: czy ją zastanie?…
– Czy też, jak promień Twej zacnej siwizny,
Biała – na puste zleci rusztowanie :
By kata Twego syn rączką dziecinną
Kamienie ciskał na mewę gościnną!

Więc, niźli szyję Twoją obnażoną
Spróbują sznury, jak jest nieugiętą;
Więc, niźli ziemi szukać poczniesz piętą,
By precz odkopnąć planetę spodloną –
A ziemia spod stóp Twych, jak płaz zlękniony,
Pierzchnie –
więc, niźli rzekną: “Powieszony…” –
Rzekną i pojrzą po sobie, czy kłamią? – –

Więc, nim kapelusz na twarz Ci załamią,
By Ameryka, odpoznawszy syna,
Nie zakrzyknęła na gwiazd swych dwanaście:
“Korony mojej sztuczne ognie zgaście,
Noc idzie – czarna noc z twarzą Murzyna!”

Więc, nim Kościuszki cień i Waszyngtona
Zadrży – początek pieśni przyjm, o! Janie…
Bo pieśń nim dojrzy, człowiek nieraz skona,
A niźli skona pieśń, naród pierw wstanie.