At last the winter reigns,
Nature is held in frosty chains,
And the white grass-plots
Glisten with diamond dots,
As if to amuse children.
But then, we can’t so easily be beguiled,
Since unlike in the spring summer and autumn,
By growth of green forgotten,
Life to death seems reconciled.

We begin to complain of the present,
And only the Past we call pleasant —
We prate,
And ruminate;
Our senses we can scarce employ,
Like hours the moments slowly ebb;
And like a spider from its web,
From stuff of flimsy make,
Which any little wind may break,
We draw our joy!

We exist only by a fear
Lest something should break —
We know not which course to steer,
Uncertain which road to take.

Where are we to live? what does await?
Thus by the eternal decree,
Man’s stay on earth does terminate;
In life’s fourth goes he.
And in his journey woe betide
Who to the realms of endless bliss
Has not pure conscience
For a guide!

From “Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition” by Paul Soboleski.

Nakoniec nadchodzi zima
Co naturę w więzach trzyma,
Co przeszłości kwiaty niszczy,
Kiedy po śnieżnej murawie
Jakby dzieciom ku zabawie
Diamentami zabłyszczy.
Wtedy już nas nic nie mami.
Bo z wiosny, z lata, z jesieni
Nic się nam już nic zieleni;
A śmierć przed nami.
Już się na obecność żalim,
Zbiegłe tylko czasy chwalim,
Tylko gwarzym,
Tylko marzym.
Zaledwie wiemy że czujem,
Chwile liczym na godziny
I jak pająk z pajęczyny,
Z nader wiotkiego przędziwa
Które lada wietrzyk zrywa,
Pociechy snujem.
Już tylko istniem przez trwogę:
Że nie wiemy, że nie znamy
W jaka się drogę
Puszczamy.
Gdzie żyć będziem?… co nas czeka?…
Tak z przedwiecznego wyroku
Kończy sie pobyt człowieka
W czwartej porze jego roku.
Ach biada komu w podróży
W kraje szczęścia wiekuiste,
Za przewodnika nie służy
Sumienie czyste!