In autumn,
Less bright the fields of green become —
Leaves grow sere, and fall here and thither,
And with them our hopes begin to wither.
No longer gaily do we sing;
And tears at times bedim the eye.
Still later — ‘though the sun shines high,
And upon its rays at times
Sends a breath of balmy climes;
That breath reminds us of the spring,
But ah, it is no more the same thing!
The memory of those vanished days
Whispers: “We ne’er will come again!”
This thought a poignant torture has:
No longer we do soar and sweep,
But oft, alas! in silence weep.
But even that season chimes
With pleasantness at times.
It is a sort of “talking matters over,”
The Past, and what future time does cover;
Chatting with friends, prospects and aims,
This or that, the heart most dearly claims.

From “Poets and Poetry of Poland A Collection of Polish Verse, Including a Short Account of the History of Polish Poetry, with Sixty Biographical Sketches of Poland’s Poets and Specimens of Their Composition” by Paul Soboleski.

W jesieni
Coraz się mniej nam zieleni.
Liść żółknie, pada, więdnieje;
Więdną i nasze nadzieje.
Już mniej bujamy i skaczem;
Niekiedy nawet zapłaczem.
Po niej, chociaż słońce błyska,
I czasem przez swe promienie
Wypuści łagodne tchnienie
Przypominające wiosnę;
Nie sąto już dni radosne;
Bo ta pamięć nas uciska,
Że do niej nigdy nie wrócim.
Więc nie latamy nie skaczem
Tylko sie dręczym lub smucim
I co raz częściej zapłaczem.
Ale nawet i ta pora
Częstokroć przyjemną bywa.
Jestto pogadanka tkliwa,
Wpośród szarego wieczora
Z doświadczonym przyjacielem,
O tem co serc naszych celem.