A woman, parents, brothers, even God
Can still be loved, but those who love them need
Some physical vestige, shadow: I have none.
Cracow is silent now that its hewn stone
Has lost what tongue it had; no banner of
Mazovian linen has been stained to prove
Art obstinate; the peasant’s houses tilt;
The native ogives of our churches wilt;
Barns are too long; our patron saints are bored
With being statues; partitioned and ignored,
Form, from the fields to steeples, can’t command
One homespun wand or touch one angel’s hand.

Translated by Jerzy Peterkiewicz and Burns Singer

Kto kocha – widzieć chce choć cień postaci,
I tak się kocha Matkę – Ojca – braci –
Kochankę – Boga nawet… więc mi smutno,
Że mazowieckie ani jedno płótno
Nie jest sztandarem sztuce – że ciosowy
W Krakowskiem kamień zapomniał rozmowy –
Że wszystkie chaty chłopskie krzywe – że kościoły
Nie na ogiwie polskim stoją – że stodoły
Za długie – świętych figury patronów
Bez wyrazu – od szczytu wież aż do zagonów
Rozbiorem kraju forma pokrzywdzona woła
O łokieć z trzciny w ręku Pańskiego anioła.

(Actually an excerpt from the verse dialog “Bogomił” in Norwid’s Promethidion)