Thou hast made all the house an empty thing,
Dear Ursula, by this thy vanishing.
Though we are here, ’tis yet a vacant place,
One little soul had filled so great a space.
For thou didst sing thy joyousness to all,
Running through every nook of house and hall.
Thou wouldst not have thy mother grieve, nor let
Thy father with too solemn thinking fret
His head, but thou must kiss them, daughter mine,
And all with that entrancing laugh of thine!
Now on the house has fallen a dumb blight:
Thou wilt not come with archness and delight,
But every corner lodges lurking grief
And all in vain the heart would seek relief.

Translated by Dorothea Prall and provided under a Project Gutenberg license.

Wielkiéś mi uczyniłá pustki w domu moim,
     Moiá droga Orszulo, tym zniknienim swoim.
Pełno nas, á iákoby nikogo nie było:
     Iedną máluczką duszą ták wielé ubyło.
Tyś zá wszytki mówiłá, zá wszytki śpiéwáłá,
     Wszytkiś w domu kąćiki záwżdy pobiegáłá.
Nie dopuśćiłáś nigdy mátce sye frásowáć,
     Ani oycu myśleniem zbytnim głowy psowáć:
To tego, to owégo wdźięcznie obłápiáiąc,
     I onym swym ućiesznym śmiéchem zábawiáiąc.
Teraz wszytko umilkło: szczéré pustki w domu,
     Niémász zábawki, niemász rośmiać sye nikomu:
Z káżdégo kątá żáłość człowieká uymuie,
     A serce swéy poćiechy dármo upátruie.